வளர்பிறைபோலவெயிறுமுரோம,  முஞ்சடையுஞ் சிறுகுஞ்யும்விஞ்ச,  மனதுமிருண்டவடிவுமிலங்க,  மாமலைபோல் யமதூதர்கள்வந்து. And lo, behold, the Messenger of Death, like a huge mountain, shining and black shape, all hairy, terrible, teeth like the crescent moon(19)-   வலைகொடுவீசியுயிர்கொடுபோக,  மைந்தரும்வந்துகுனிந்தழநொந்து மடியில்விழுந்துமனைவிபுலம்ப,  மாழ்கினரெயிவர்காலமறிந்து. He throws his net and takes the life and goes. the others come with bowed heads, and weep, the wife falls... Continue Reading →

வருவதுபோவதொருமுதுகூனு,  மந்தியெனும்படிகுந்திநடந்து மதியுமழிந்துசெவிதிமிர்வந்து,  வாயறியாமல்விடாமன்மொழிந்து.   Bent with the weight of age, he roams about, squatting and moving like an ape, losing his wits, all stiff, all deaf, and almost blind, blabbering incongruous words.(13) துயில்வருநேரமிருமல்பொறாது,  தொண்டையு நெஞ்சுமுன்வந்துவறந்து,  துகிலுமிழந்துசுணையுமழிந்து,  தோகையர் பாலர்ககோரணிகொண்டு.   When it is time for sleep, he coughs, his throat is dry, and his chest... Continue Reading →

  உயர்தருஞானகுருஉபதேச,  முந்தமிழின்கலையுங்கரைகண்டு வளர்பிறையென்றுபலரும்விளம்ப,  வாழ்பதினாறுபிராயமும்வந்து.   Then the teacher comes. He learns the glories of his mother-tongue, Tamil in her three shapes, and how to write and count, and growing up, resembles, as so many say, the growing crescent of the moon: and thus he reaches sixteen years.(7) மயிர்முடிகோதியறுபதநீல,  வண்டிமிர்தண்டொடைகொண்டைபுனைந்து,  மணிபொனிலங்குபணிகளணிந்து,  மாகதர்போகதர்கூடிவணங்க.   Praised by... Continue Reading →

Utarkurruvanam or The harmony of components parts of the Human body is poem written by the great Cittar Patinathar. This poems retains the cynical view of life typical to him. The poem details life from an embryo to death and finally ashes.  I am posting the translation of this poem in 4 parts - Life,... Continue Reading →